Anasayfa / Homepage

 Herkese merhaba..
      Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi Uluslararası İlişkiler yüksek lisans öğrencisi iken yapmış olduğum bazı çalışmaların yer aldığı bu blog oldukça yoğun ilgi görmekte. Burada yer alan bilgileri alanla ilgilenen herkesin daha kolay ulaşabilmesi için blogda yer alan yazılara aşağıdaki bağlantılardan daha kolay ulaşabilirsiniz.
        Uluslararası ilişkiler alanında çalışanların faydalanabilecekleri bir kaynak sitesi oluşturmanın yanı sıra akademik değer taşıyan bütün yayınlarınızı buradan paylaşıma açabileceğinizi, bunun için benimle iletişime geçmenizin yeterli olacağını belirtmeliyim. Blogumuzun önemli bir referans site haline geleceğine olan inancım beni blogda İngilizce yayınlara da yer vermeye yönlendirdiği müjdesi ile yakında İngilizce olarak da makalelerin yer alacağını sizlerle paylaşmak isterim. 
       Herkese iyi çalışmalar dilerim.
       
          Hi Everyone!
      I blogged out the worksheets while I was having my M.A. on international relations in Canakkale OM University, Turkey and those works are having much interest I could imagine. I arrenged this page for you to reach the works easily. As I believe this blog is growing and day by day becoming one of the most important referance points of the internet for International Relations researchers especially from Turkish universities, I decided to add new articles written in English. If you want to encourage us to write more in English, you can donate any amount you wish with your Pay Pal account. Thanks.

Fatih Bayezit
fbayezit@europe.com
www.fthbyzt.com

________________________________________________________

* Baskın Oran'ın kitabına dayanarak yapılan çalışmalar / Worksheets based on Baskin Oran's book.

1) 1923 - 39 Yılları Arası Türk Dış Politikası  /Turkish Foreign Policy During 1923-39 (traslating from Turkish version)
2) 1945 - 60 Yılları Arası Türk Dış Politikası /Turkish Foreign Policy During 1945 - 60
3) 1960 - 80 Yılları Arası Türk Dış Politikası /Turkish Foreign Policy During 1960 - 801980 - 2000 Yılları Arası Türk Dış Politikası /Turkish Foreign Policy During 1980 - 2000

*Bağımsız çalışmalar / Free works

1- Türkiye'nin Batı İttifakı'na Girişi / Turkey's entrance to the western alliance
2- Avrupa Entegrasyon Süreci / European Integration Process (of Turkey)
3- 2007 Reform Antlaşması Sonrası Avrupa Ortak Güvenlik ve Dış Politikası / ECSFP after 2007 Reform Treaty
4- Kamu Diplomasisi: İnsani Diplomasi'de Küresel Örnekler ve Türkiye / Public Diplomacy: Global Practices in Humanitarian Diplomacy and Turkey

            

Turkey's Evil Image

{If you want to encourage the writer to have more English articles, you can donate any amount via Pay Pal}

TURKEY'S EVIL IMAGE      

                                             Fatih BAYEZİT, Canakkale OM University


Turkey is one of the succeeding countries and the homeland of Ottoman Empire, had been the nightmare of the crusaders and the christian world for centuries. Ottoman means invades for the Europeans. Ottoman State do mean a fear of leaving your land to the Muslim governors. Ottoman means 'eternal defeat' for European kings. But is the situation the same for the people under European mandate, even they share the same ethnicity and religion with their rulers. All historical proofs show that people were very content with the just ruling of the Ottoman Pashas.
        Ottoman didn't conquer the lands for colonial aims, it is just the oppposite, Ottoman moved her borders to include more people to be met with Islam, but not with force, and Ottoman's aim was to serve the people. We can understand this from sayings of very different Sultans of different ages. For example the Constantinople's conquerer, Mehmed II, says after the fall of Constantinople, "I, the emperor of the west and east; south and north, will guarantee the lives and all the facilities of the Eastern Roman Church. You, my christian people, you're no different from Muslims living beside you. You, my Muslim people, if you treat differently to my christian people, you pay this."
       Ottomans never changed the religion and the names of the people with force. Christians and Jews lived in peace in Turkish nighbourhoods for years. Greek peninsula had been under Turkish mandate for 4 hunderd years, but the Greek culture and names and religion and, the most important, language survived. In Balkans under Turkish soverignty, Bulgarians, Romanians, Hungarians all survived with their language. But I want you to give an eye to the short period of European countries mandate in Africa, Latin America and Asia.
In Africa, people are mostly christian and speak French and English. In India, traffic flows on the right lane, and people speak English as in Pakistan. Brazil, Chile, Argentina, Mexico, the native people all were eradicated and people speak Spanish and Portugese. Ottomans could have done the same for the Balkans and North Africa with today's Arab world.
       Despite Ottoman's great mercy and generousity towards the nonmuslim communities through centuries, the image of the Turks have always been evil for the Europeans. So, all the claims for evil Turkish image are not real. The evil image is still alive just because the Western countries canvass this.
      US, one of the oldest and strongest ally of Turkey, is still the home for this evil image of Turks and Turkish history. Armenian Genocide claims are always hot in US. But this never holds Turkey to account for Armenian deaths of 1915. This just points the inferiority of the American politicians. They need unproven historical pins to design the relations with their allies. They still think that they can afraid Turkish Government with threat to recognize Armenian Genocide officially.

     Turkish image started to become more acceptable in the European Union counties in the early 2000, especially among the Erasmus youth as they met with more Turkish and visited Turkey more. They, for sure, understood that Turks are not evil as none of the nations can be. This rise of good Turkish image started to fall again after Turkey's PM Tayyip Erdogan's scold of Israeli PM Shimon Perez on Palestine talks in Davos 2009. The western media started to flak Turkey, Turkish people, Turkish politians, Turkish Police and Turkish foreign policies. Obviously, Davos 2009 was the mile stone of a new era to empower 'Evil Turkish Image'. Because the world politics has been formed to protect the Jews and the Jewish State post WW II period in world politics. That means much to the Muslim populated states, like Turkey, Iran and Gulf Countries like BAE and Saudi Arabia. If they accept the presence of a Jewish state and behave accordingly, and even be in good neighbourhood, they will be rewarded with good friendship and alliance of the 'great' western world, the absolute victorious of the WW II and the Cold War. Thus, the western foreign politics and western media concerns mostly over  Jewish presence in the Middle East, so called promised land of Israelities.
      Turkey is mostly perceived differently from the Arab world by avarage western citizens. But we cannot minimize the ratio of the people who perceieve Turkey as an Arab country. This shows us that Turkey is equivilant to Islam perception in the western society. This is really important because all acts of Muslim countries, especially which is politically torn and socially underdeveloped countries like Afghanistan, and so-called radical Islamic armed groups like Taliban and Al-Queda and most recently Islamic State of Iraq and Levant (ISIL) bears the 'image of Islam'. Turkey, as a mostly Muslim populated country, is effected by these bad image of these exceptional situations. Turkey, quite the contrary, is a modern, developing and secular country. Turkey has never been a base for such terrorist groups as well as Turkish people don't take them as real Muslims, on the contrary they are damned by almost all of the population.
      Turkey pays the cost of sharing borders with the unstable Middle East countries like Iraq and Syria not just to have a wrong image but also Turkish society and daily life is effected from the blood behind the fence of border. Turkey has become the second home for innocent Syrian refugees. The official number is above a million, but it is thought to have more than this figure.

Game of Drones: Terrorizing Civilians / Uludere and More

GAME OF DRONES: TERRORIZING CIVILIANS / ULUDERE AND MORE

Talha BAYEZİT, Bosphorus University 

Politics and International Relations, 2014
All rights reserved. If used without citition, author holds legal rights.   

 "Rare is the technology that can change the face of warfare. In the first half of the past century,tanks and planes transformed how the world fought its battles. The fifty years that followed were dominated by nuclear warheads and ICBMs, weapons of such horrible power that they gave birth to new doctrines to      keep countries from ever using them. The advent of the armed drone upended this calculus: War was

possible exactly because it seemed so free risk. The bar for war had been lowered, the remote-controlled age had begun, and the killer drones became an object of fascination inside the CIA.”   (Sifton 1).

               The predator system, “its deathly name [reminds] images of a science-fiction dystopia, a Termiator Planet where robots hover in the sky and exterminate humans on the ground. Of course, this is no longer science-fiction.” (Sifton 1).  Drones are remotely piloted vehicles and they are basically two kinds that are the Predators and Reapers, which are armed with Hellfire missiles. Reaper is loaded with more bombs than Predator, so they are used mainly for attacks rather than intelligence. They can be controlled from as far away as the U.S., the head-center is Nevada, but also from bases closer to the war zones. “These combat drones, such as the Predator and Reaper, are unique addition to the military arsenal. Unbound by the subsistence needs of the human body and designed for refueling in midair, drones are capable remaining aloft for days at a time. Their surveillance imagery is state of the art, and they can be equipped with laser-guided missiles. They offer precise airpower in almost any environment and, used effectively, are capable of targeting terrorists and insurgency groups across international borders, protecting soldiers from harm’s way, and (in theory) minimizing the risk of civilian casualties.”(337 Brunstetter). The United States is not the only country that operates drones. China, France, Great Britain, Italy, Iran, Israel, Russia, South Korea, and Turkey all have drone technology. However, only United States, Great Britain, and Israel have armed drones that can be used in combat. Others use drones only for surveillance. Drones can be both helpful and harmful depending on how they are used. “There is a marked trend for both state and non-state actors (such as Hezbollah) to acquire increasingly sophisticated drone technology, which suggests that drones will become an ever more important tool in modern warfare” (Brunstteter 337). U.S. policy on drones appears to be setting an example, and providing other countries with incentives to both develop and use these weapons.

     The predator system was designed in response to a Department of Defense requirement to provide persistent intelligence, surveillance, and reconnaissance information combined with a kill capability to the war fighter. Drones have become a major policy subject in U.S. counterterrorism policy as it is claimed that drones reduced human costs and in theory the surgical targets minimizing the civilian cost and collateral damage and in Yemen, Somalia, Iraq,Pakistan, and Afghanistan the U.S. drones patrol the skies and are used to launch lethal strikes against suspected terrorists. As Kenneth Anderson testified at a March 2010 U.S. House of Representatives hearing, “it is highly likely [drones] will become a weapon of choice for future presidents, future administrations, in future conflicts and circumstances of self-defense and vital national security of the United States.”( Brunstteter 338). The drone program represents a shift in strategy for the United States, turning the nation away from large-scale deployment of troops and instead focusing on drones and small bands of special operators who carry out lethal operations. The U.S. army and CIA are giving bigger proportion to drones while other army expenses are getting shrunk. Defense analyst Gordon Adams, a professor at American University, explained that “Over the next ten years, military officials will spend $17.9 billion on unmanned aerial vehicles, and they plan to build nine thousand new aircraft.”(McKelvey 11). The growth of the drone industry has been shown here by the numbers: “The American army’s inventory of drones went from fifty-four in October 2001, the month the Afghanistan war began, to today’s store of more than 4,000 unmanned aerial vehicles.”( McKelvey 10). There is also the effect of the economic downturn, which hit the defense industry hard, “which will no longer accommodate the deployment of large forces overseas at a rough annual cost of  $1million per soldier, and by improvements in the technical capabilities of remotely piloted aircraft”.( McKelvey 10), but the program remained unaffected. 

        

           It would be better to start with these questions which are how were the predators and reapers developed and for what needs were they responding?  Combat drones are newly developed war machines, but its technical development takes over 150 years. Such machines can date back first to on August 22, 1849 “[…] 200 pilotless balloons mounted with bombs against the city of Venice.” (Sifton 1). In modern sense the building of the predator was started by Abraham Karem, the son of a Jewish merchant. He was born in Baghdad and with his family moved to Israel in 1951, and started to build aircraft for the Israel Air Force for satisfying the need for real-time intelligence. In 1980 he emigrated from Israelto Los Angeles and built an aircraft called the “Albatross”, this was the first prototype of predators and this prototype has changed the old type warfare. “Drones were used for aerial reconnaissance during the Bosnia and Kosovo campaigns in the 1990s. Initially they were used only for surveillance purposes, as the U.S. government rejected the idea that they could be used for targeted killings. However, following the attacks on September 11, 2001, drones were equipped with laser-guided missiles.” ( Brunstetter 340). Then, George W. Bush administration gave permission to CIA the right to kill members of al-Qaeda in self-defense virtually anywhere in the world, “a global war on terrorism”. “As antiterrorist activities have spread from Afghanistan to Iraq, Yemen and Pakistan, the United States has come to rely on drones to monitor large swaths of land, lend air support for soldiers on ground missions, and to strike at suspected terrorists leaders in remote locations. Troop numbers have waxed and waned, but the current U.S. fleet of drones has steadily increased from 167 in 2001 to more than 5, 500 in 2009- a year in which they flew more than 16,000 flight hours per month in Iraq and Afghanistan. While much of their use is geared toward surveillance, President Obama has dramatically escalated the targeted killing program begun by the Bush administration. For example, combat drone strikes in Pakistan have surged from approximately 33 in 2008 under the Bush administration to 118 in 2010 under Obama.” (Brunstetter 341).     

        Uludere (Roboski) strike took place on December 28, 2011 Turkish-Iraqi border. A group of 40 Kurdish villagers of Turkish nationality, mostly teenagers, in Uludere district of Şırnak Province were moving in the night from Iraq territory towards Turkish border. The people were on a course for smuggling cigarettes, diesel oil and the like into Turkey, packed on mules. Turkish Armed Forces had received certain information about activities at the region supplied by United Statesintelligence services that was based on a U.S. drone ten days before the incident according to the Economist and the Wall Street Journal. 

     The footage of the unmanned aerial vehicles flying over the terrain was mistakenly evaluated as a group of militants of the outlawed Kurdistan Workers’ Party (PKK). Two Turkish F16 jets fired at a group of villagers, acting on the intelligence was reached from American officials and Turkish officials took the initiative as they taught that PKK militants were crossing the border. According to Turkish government sources 34 cigarette smuggling civilians, as they were thought as terrorists, were killed in the incident. The funeral of the victims formed by about 1,000 vehicles and attended by a crowd of about 10,000 people, covered the distance of 20 km between the district center and the cemetery in one hour reference. “Turkey's Kurds feel ever more alienated, and sympathy for both the BDP and the PKK is rising. In a show of defiance, the victims' headstones are draped with Kurdish banners” (the Economist), even though the victims were members of village guard families, the village men are members of a state-paid Kurdish village protectors against the PKK's members. 

     This incident above is showing and strengthening that as Noam Chomsky called that “the drones are terror generator machines”. Here is the irony that the members of village guard families as they are the representative of the state in the village and securing this village mainly against PKK, now tide reverse with this bombing, and nearly the whole village can be turned against the state as its signal was given by wrapping the coffins, including the state guardians with the flag of PKK. In turkey the drone program was recently started and as far as now Uludere is the first such a mistakenly attack with drones. However, the United States were using this before 2001 and with 9/11, 2001 drones started to equip with bombs and laser guided missiles. Now, the United States are using the remotely-piloted unmanned vehicles in Afghanistan, Pakistan, Yemen, Libya, Iraq and Somalia. “A recent study carried out by clinics at New York University and Stanford University law schools suggests that the presence of the drones ‘terrorizes men, women, and children, giving rise to anxiety and psychological trauma among civilian communities.’” There have been some mistakes took place that resulted in families including women and children being killed by drone strikes. “Some of these “mistakes” end up as YouTube videos of “children’s bodies and American missile parts,” which serve as recruitment devices for al Qaeda and its associates, and fuel anti-American sentiment in areas where drones are operating.” (Sadat 228).

       The drone program in the media coverage the quantity and quality of the coverage of the drone program has improved since President Obama’s period. “Public relations for drones “Obama White House officials have attempted to foster positive coverage of the drone program by disclosing information about successful operations.” (MvKelvey 14). Many of the published articles about the drone program during his early years Obama administration provided accounts of the successful strikes, but not about the controversial strikes. “Philip Alston, the former special rapporteur on extrajudicial, summary, or arbitrary executions for the United Nations, wrote that ‘played a powerful role in legitimizing the targeted killings program by trumpeting the killing of senior militants and disseminating the CIA’s entirely unsubstantiated accounts of the number of civilian casualties.’”(McKelvey 15). For example in the operation of Baitullah Mehsud, Taliban leader and Osama bin Laden were the largest coverage “ with a total of eighty-seventy articles, many of these articles about the drone program were positive, only a few mentioning legal or moral issues. There is a turning point in the view of the articles started with the killing of al-Awlaki in the fall of 2011. This point alerted ‘journalists to the legal and ethical complexity of a targeted-killing program.’” (Mckelvey 18). Journalists put pressure on administration officials for more transperancy and started to write more critical and investigative works about the targeted killings. They questioned who is targeted? ,Are these individuals a threat to Americans?,  “Why has only one high-level terrorist been taken prisoner since 2009, yet thousands have been killed?” with the death of an American citizen.

        Now turning back to the history “in 1625, the father of international law, Hugo Grotius, wrote that ‘in general, killing is called a right of war’ and that ‘according to the laws of nations, anyone who is an enemy may be attacked anywhere’.” (Goodman 1). Grotius’ understanding remained almost untouched during the world wars, the American Revolution, as well as American Civil War. The modern law has change by one of the architects of the modern laws of war, the Swiss jurist Jean Pictet, advocated that parties to a conflict should apply only so much force as necessary by stating a simple maxim that “If we can put a soldier out of action by capturing him, we must not kill him, if there are two means to achieve the military advantage we must choose the one which causes the lesser evil.”(Goodman). In 1973, a group that included leading intellectual figures of the time, such as Sweden’s Hans Blix, and the Netherland’s Frits Kalshoven, adopted Pictet’s principle that if it is unnecessary to kill an individual, capture must be a preferable option as a fair reflection of existing law.” Around the same time, the International Committee of the Red Cross accepted the similar law that “the principle of humanity enjoins that capture is to be preferred to wounding and wounding to killing.” (Goodman 1).  This eventually goes to an international conference in Geneva in 1977, which established and determined new treaties reflecting and updating the rules of warfare. “The end result was a pact agreeing to a worldwide prohibition on ‘superfluous injury or unnecessary suffering,’ words that again mirrored Pictet’s maxim. And words that are now included in war manuals of the U.S. military.” (Goodman 1).

        “Trying to ascertain the real civilian death rate from the drone strikes is important both as moral and as a matter of international law, which prohibits indiscriminate attacks against civilians.” (Bergen 2). For attacks in Pakistan some commentators have suggested that the civilian dearth rate is 98 percent, while one study claims it is only 10 percent. It is morally and lawfully important to know the true numbers of the civilian casualties. However, there are some challenges in producing an accurate count. First, it is very likely that one cannot precisely differentiate the militant from civilians in the circumstances, where militants live among the population and do not wear uniforms. “For instance, when Baitullah Mehsud, [the chief of the Pakistani Taliban,] was killed by a drone last August, one of his wives and his father-in-law died in the strike as well.” (Bergen 3). The other challenge is that government sources claim that those who were killed were militants in the strikes, while the militants do the opposite. According to the research, which is conducted by New America Foundation, presents a different result from those of Pakistani authorities, and the anonymous U.S.government official, as well as others. As they stated that their research does not claim that it has included every single death in all such drone attacks. However, claiming that “It has generated some reliable open-source information about the number of the militant leaders killed, a fairly strong estimate of the number of lower-level militants killed, and a reliable sense of the true civilian death rate.”(Bergen 3). New America Foundation’s result shows that “the 114 reported drone strikes in northwest Pakistan from 2004 to the present have killed between 830 and 1,210 individuals, of whom around 550 to 850 were described as militants in reliable press counts, about two-thirds of the total on average. Thus, the true civilian fatality rate since 2004 according to our analysis is approximately 32 percent. Averaging the press reports in 2009 indicates that 502 people were killed, 382 of whom were described as militants, for an average civilian fatality rate of 24 percent.” (Bergen 3).

        The statistics says so, what about the reality, to put differently how effective are these drone strikes in reality? There emerges “the “drone myth” that is, the belief that technologically advanced drones increase the probability of success while decreasing the risk to our soldiers and of collateral damage, which is, also coupled with the “separation factor the fact that the pilot can be situated thousands of miles away at a computer console rather than in the line of fire can potentially make discriminating between combatants and noncombatants more difficult.” (Brunstetter 339).The drone strikes have disrupted militant operations, “the strikes are quite unpopular among Pakistanis, who view them as violations of national sovereignty: according to a Gallup poll from August 2009, only 9 percent approved of such attacks.” (Bergen 1). “Their unpopularity with the Pakistani public and their value as a recruiting tool for extremists groups and errors on targeting civilians may have ultimately increased the appeal of the Taliban and al Qaeda, undermining the Pakistani state.”( Bergen 5). The second one is about how shaky the drone attack’s legal ground, the legality of the drone program will be elaborated below in another paragraph. The last and the third one is that “drone strike is not a strategy, but a tactic.” This means killing the leader of a terrorist group does not necessarily stop the terrorist activities. On the contrary as in the example of Abu Musab al-Zarqawi, the leader of al-Qaeda in Iraq, hardly forced the group to shut its doors. Violence in Iraq accelerated following his death rather than getting slow.

      This program not only presents complex issues of international law but difficult moral and ethical questions. There emerges basically two opposite groups which are the ones that have praised targeted killing as effective and lawful and others criticized it as immoral, illegal, and unproductive.  “America’s drone wars” raises many questions about the application of humanitarian law principles to the effects and implications of America’s longest-running war. “States generally assume that unless a particular weapon is prohibited by treaty or a particular method of warfare has not been outlawed by treaty or it is lawful.” (O’cennal 1). Therefore, advocates say that using drones is legal. However, “Drones can easily become a means to terrorize a civilian population, so their usage may be prohibited by the international law.”       (Sadat 215). This drone war and its practice of the targeted killings by remotely-piloted unmanned vehicles exist inAfghanistan, Pakistan, Yemen, Libya, Iraq, and Somalia. The United States waged war on Iraq and Afghanistan. They are, however, at peace with Yemen, Pakistan, and others. Still they use drones in such areas, so, here we should ask how they justify this program in such countries. “A group of lawyers in the administration known as ‘the council of counsels’ is trying to develop a more sustainable framework for how governments should use such weapons.”(McKelvey 18). They, also are worried about setting precedents for other countries, including Russia or China, that might conduct targeted killings as such weapons proliferate in the future because “Because there is little precedent for the classified U.S. drone program, international law does not speak directly to how it might operate. That makes the question of securing consent all the more critical.” For the use of Predators they need explicit consent from government, like Pakistan and Yemen, in order not to violate the international war. Especially, Pakistan case is very important and interesting for justification. “The Central Intelligence Agency sends a fax to a general at Pakistan’s intelligence service outlining broad areas where the U.S. intends to conduct strikes with drone aircraft, according toU.S. officials. The Pakistanis, who in public oppose the program, don’t respond… Two senior administration officials described the approach as interpreting Pakistan’s silence as a ‘yes’. One dubbed the U.S. approach ‘cowboy behavior’.” (Entous 1). “On the international stage… conducting drone strikes in a country against its will could be seen as an act of war.” (Entous).           

     “Rome Law applies to all nations, small, large, rich or poor; with, unfortunately a possible escape hatch for the Permanent Members of the Security Council and countries under their protection.”(Sadat 224). In the international law context there emerges a probability to an existence of as Ryan Goodman called it “American Exceptionalism” as in the cases of Guatemala, Iran, Congo in the belief of the right of the United States to overthrow democratically elected governments, and to help and arm insurgencies in Nicaragua and, also to launch aggressive wars as in Iraq. Many people criticize this exception by saying that the selectively applying international law will shake its legitimacy and exceptions can easily become the rule as it happened in “the practice of torture by the United States following the 9/11 attacks” (Sadat 219). Now, for targeted killing “the government being required to show not only why it is legal for the killing to take place, but that capture is impossible”. “The United States has a long history of violating international law when its leaders believe foreign policy objectives justify doing so.” (Goodman 1). “The CIA began to see its future: not as the long term jailers of America’s enemies but as a military organization that could erase them” (Brunstetter 121). President Obama’s drones program potentially violates a number of international legal norms. There is a growing international movement against the impunity with which President Obama runs his drones program. “UN Special Rapporteur on Human Rights and Counter-Terrorism Ben Emerson has called for an independent investigation into each and every death that results from drone strikes. In October 2009, Philip Alston, then UN Special Rapporteur on Extrajudicial, Summary or Arbitrary Executions, stated that the drones program would be illegal if the U.S. was failing to take ‘all of the relevant international rules.’ Alston continued, ‘The problem is that we have no real information on this program.’” (Sadat 216).

      There are mainly two-top very controversial issues, which are the “kill list” and “signature strikes”. “The President personally maintains a “Kill Lists” and holds weekly meetings during which, as judge, jury, and executioner, he determines who lives and who dies.” (Bachman 2). The kill list does not have rigid rules on the preparation and the decision of who, and why should be included and excluded. “It has been reported that President Obama himself oversees decisions to place terrorists on a “kill list,” looking at pictures and intelligence briefings and considering discussions with his advisors.”(Goodman 1). The kill list is prepared very secretly and no one mentions about how, why and who will be included through which processes in administration because they think that explaining such process will cause damages to the nation’s security. It is obvious that in preparation of this kill list there have been made some very crucial mistakes as well. Therefore, even Nelson Mandela, the winner of the Nobel Peace Prize in 1993 was included and recently he has been excluded this list. He becomes from a terrorist to an icon of equality, and freedom.  Therefore, This “kill list” have been heavily criticized as this is not consistent with the rule of law to make the lives of thousands of individuals depend solely on executive grace, or the wisdom and integrity of the person inhabiting the Oval Office in a particular year. With the killing of al- Awlaki, there emerged a public discussion about how is it that theU.S. government can now use lethal military force to kill a U.S. citizen with no judicial process in a foreign country far from any active theatre of war? They questioned the legality of such strikes in the international and local law context. Is a suspected terrorist a proper target?  As Sadat points out that the rhetoric used to describe the individuals placed on the CIA’s “kill list” is imprecise. The individuals in question are alternatively described as “terrorists”, “suspected terrorists” , “Islamic radicals”, “insurgents”, “members of al-Qaeda and its associates”, “Taliban”, “Jihadist”, “Muslim extremists”, and “unlawful combatants” depending upon the source consulted. None of these have much legal consonance, nor are they particularly well-defined categories of individuals. This situation is strengthened by the tendency to count all military-age males killed in drone strikes as militants.

    In Yemen, and especially Pakistan, the President had approved not only “personality” strikes, aimed at named individuals, but “signature” strikes that target unidentified and unconfirmed individuals based in behavioral characteristics that are perceived to be those of militants or terrorists. Of course, it doesn’t actually matter whether an individual killed by a signature strike is a militant because he will be easily counted as one regardless as many incidents happened prominent one is that “in 2002, an American of Yemeni background, kamal darwish, was killed by a missile from a Predator Drone. Derwish was not the target of the attack, according to media reports, but the U.S.position was that “as an enemy combatant … [ he] had no constitutional rights. Nonetheless, it shocked many and the killing was widely reported and denounced in the U.S. media. Fewer than ten years later, government policy has been transformed from accidentally killing U.S. citizens to targeting them, with very little public explanation or justification. The kill lists target specific individuals, not just soldiers on a battlefield, and of course, no surrender is possible once a targeting decision has been taken.”( Sadat 227).Yet, in Pakistan because signature strikes became so controversial, they were stopped in Pakistan, but it is said that the CIA had sought authority to carry them out in Yemen. “These “signature strikes” use the same legal justification as the Presidential finding signed by Bush immediately after 9/11 and then re-signed by Obama in 2009 and they represent the apex of modern biopower and surveillance, honed and developed over decades.” (Sifton 11).

   The publicly discussion was started with Jane Mayor in The New Yorker in 2009 reported on drone strikes in Pakistan and discussed about the CIA’s secret program of drone strikes in Pakistan as well as other countries around the world, and, also the use of the drones by U.S. military forces operating in war zones in Afghanistan and Iraq. This writing raised many criticizm against of U.S. foreign policy. Harold Koh, the Legal Advisor to the U.S. Department of State, gave a speech, which defends “the Obama Administration’s increasing use of drones against individuals alleged to be members of al-Qaeda, the Taliban, or ‘associated forces’.” (Sadat 218). He says, as a matter of “self- defense” against suspected terrorists and militants, the United States have the right to kill upon the existence of an armed conflict. This speech, also emphasized that the United States want to comply with international humanitarian law, and especially the very controversial issues, the principles of distinction and proportionality. This speech was heavily criticized as controversial. As the Bush Administration asked lawyers to justify their policies on detention after 9/11 attacks, Obama Administration lawyers were asked to do the same for the drone program as well.  “Although Obama had promised to pursue terrorists and ‘finish’ the war in Afghanistan during the presidential campaign, many human rights activities did not expect his administration to cleave to the same legal arguments about the ‘war on terror’ that his predecessor had, and were surprised that he had done so.” (Sadat 220). Therefore this speech shows the continuity the same policy with the past administration, not a departure from old policies.

       Unmanned Combat Aerial Vehicles were flying missions in Pakistan, Afghanistan, Iraq, Somalia, and Yemen, undertaking lethal attacks against perceived security threats when President Barack Obama mentions about the importance of the just war tradition in guiding the use of force, regulating the destructive power of war in his Nobel Peace Prize acceptance speech in 2009. There are limits to even unintentional civilian deaths in war. “The concept of a ‘just war’ emerged, suggesting that war is justified only when certain conditions were met: if it is waged as a last resort or in self-defense; if the force used is proportional; and, if, whenever possible, civilians are spared from violence.”(Brunstetter 337 ). The very crucial rules, which should be taken into consideration for complying with “just war tradition”, are distinction and proportionality ones. The distinction rule, which is to differentiate civilians from militants in international context, human rights groups have often challenged particular weapons as violating the principles of distinction and have challenged particular means of warfare as violating international law. Bachman and like him many other scholars and, also, blame President Obama’s method of distinguishing militants from civilians, which inherently violates the principle of distinction. One prominent example for the violation of the distinction rule is that “during the NATO bombing campaign in the former Yugoslavia, for example, human rights organizations and the government of the Federal Republic of Yugoslavia argued that the NATO decision to wage a “zero-casualty war” caused NATO pilots to fly at “heights which enabled them to avoid attack by Yugoslav defenses and, consequently, made it impossible for them to properly distinguish between military or civilian objects on the ground.” “Today’s drone pilots are as far as Neveda, the hub for the drones, even further removed from their targets than NATO air commanders during the 1990s, have to be very careful to differentiate surely civilians from militias for the law of war in theory, but in reality there have been occurred some mistakes, that end many civilian human lives. “By way of comparison, the committee on the NATO bombing reported the FRY reported 495 civilians killed and 820 civilians wounded in a bombing campaign that lasted for several months, and involved more than 38,000 sorties, 10,000 strike sorties, and the release of more than 23,000 air munitions. Yet, as noted earlier, America’s drone strikes in Pakistan alone from 2004 until 2012 are estimated to have resulted in between 2,524-3,247 casualties, including 482-852 civilians and additional 1,203-1,330 injured, from an estimated 350 strikes. While these figures are not uncontroverted, it would appear, if they are correct, that the ratio of civilians killed to air strikes undertaken is dramatically higher, by many orders of magnitude, in the case of the drone wars than the NATO intervention in 1999.”( Sadat 229). The other rule which is proportionality, the number of civilians killed in a military action cannot be “excessive in relation to the concrete and direct overall military advantage anticipated” (Bachman 2). The United States, also potentially violates the proportionality rule.

   This drone program was so expended and intensified such strikes now include not only foreigners, but also United States citizens. A sixteen-page “Department of Justice White Paper” has been made public in the New York Times, which authorized the targeting killing of U.S. citizen Anwar al- Awlaki in Yemen in 2011. According to Department of Justice White Paper, which “sets a legal framework for considering the circumstances in which the U.S. government could use lethal force in a foreign country outside the area of active hostilities against a U.S. citizen who is a senior operational leader actively engaged in planning operations to kill Americans” and who becomes “the targets of a lethal operation a U.S. citizen who may have rights under the Due Process Clause and the Fourth Amendment, that individual’s citizenship would not immunize him from a lethal operation.” (Memorendum). This memorandum make possible that the killing an American citizen without any charge of murder, or an assassination because “the President has authority to respond to the imminent threat posed by al-Qaeda and its associated forces, arising from the constitutional responsibility to national self-defense under international law, Congress’s authorization of the use of all necessary and appropriate military force against this enemy, and the existence of an armed conflict with al-Qaeda under international law.”(memorandum 1). In short, the Justice Department’s legal analysis accepts as a truism that unless he surrenders, a combatant can be killed regardless of activity.  Goodman argues that A careful reading of law and modern history shows how wrong the White House position is and getting the law wrong can be as bad as ignoring it altogether. As, also, in another paragraph above the brief history of international law was mentioned. “The international rules of warfare require nations to capture instead of kill enemy fighters, especially when lethal force is not the only way to take them off the battlefield.”(Goodman 2). The one of the fundamental conceptual error of “the Bush Administration‘s legal regime is that the targets of the U.S. ‘war on terror’ are entitled to neither the protections of the criminal law (or human right law), nor the protections of international humanitarian law, but exist instead in a legal ‘black hole’ subject to the whim or the grace of the executive branch-remains virtually unchanged” (Sadat 232), continues under the Obama Administration as well.

   Drones are neutral, their usage will determine such machines whether they are harmful, or helpful. Drones’ history and usage are very similar to the planes’ history and usage. Planes were used first for surveillance and then, people realized they could be armed and they started to produce designed planes to be armed. After all, eventually they were used for commercial purposes, transportation, so on. Computers were, also in the control of just governments. Later, some entrepreneurs such as Steve Jobs broke such monopoly and “democratized” this technology. Today, almost all individuals have computers in their home. If such drones become such democratized, this step will cause serious damages to many peoples privacy, especially celebrities. However, like planes drones today can be used from constructing towers to carrying cargos without pilots, not just military operations. The developments are realized very rapidly. Today, with increased critics, Obama Administration shows some signs to put restriction on drone usage, the idea that to restrict CIA, as closed box, in drone program; let only army function drones, as hierarchical more open to the public, to dismiss the opposition to labeling him as the imperial president due to being the prosecutor, the judge, the jury and the executioner all in one is very contrary to the traditions and the laws of country. It is to me that the usage of combat drones within the cities should be strictly restricted for both surveillance and dropping bombs. In mountainous places they can be used for surveillance and they can shoot only in the condition that the people are certainly terrorists in order to prevent another kind of Uludere, and if terrorist, their capture should be completely infeasible to shoot legitimately.

Works Cited

Bergen, Peter and Tiedemann, Katherine “The Year of The Drone” An analysis of U.S. drone strikes in Pakistan, 2004-2010, Counterterrorism Strategy Initiative Policy Paper by New American Foundation

Sadat, Leila Nadya “America’s Drone Wars” in Case Wester Reserve Journal of International Law

Goodman, Ryan “The Lesser Evil”

Bachman, Jeff “Growing Opposition to US Drones Program”

O’connell, Mary Ellen “drone program”

Brunstetter, Daniel and Braun, Megan “The Implications of Drones on the Just War Tradition

Sifton, John “ Drone Program” 

McKelvey, Tara “Media Coverage of the Drone Program” Joan Shorenstein Center on the Pres, Politics and Public Policy

Entous, Adam, and Gorman, Siobhan as well as Perez, Evan “U.S. Unease Over Drone Strikes”

Department of Justice White Paper “Lawfulness of a Lethal Operation Directed Against a U.S: Citizen Who Is a Senior Operational Leader of al-Qa’ida or An Associated Force

http://www.economist.com/node/21556616

ABD ve NATO’YLA İLİŞKİLER

1960 – 80 TÜRK DIŞ POLİTİKASI

ABD ve NATO’YLA İLİŞKİLER

* Fatih Bayezit, ÇOMÜ Uluslararası İlişkiler

I) ULUSLARARASI ORTAM ve DİNAMİKLER
60’lar ve 70’ler ortamı, Türkiye gibi ülkere ciddi bir ‘göreli özerklik’ yaratan bir atmosfer sundu.

Soğuk Savaşın Yumuşaması

İki kutuplu dünya devam etmesine rağmen bu dönemde nükleer denge ve iki tarafın da zamanla oluşan statükoyu kabullenmesi gibi nedenlerden dolayı Soğuk Savaşda bir yumuşama (detant) dönemine girildi. Bunun sonucu ‘Karşılıklı ve Dengeli Kuvvet İndirimi’ görüşmeleri sonunda;

- Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Konferansı’na (AGİK)

- 1975 Helsinki Son Senedi adlı detant belgesinin oluşmasına yol açtı.

O dönemde iki blok lideri de kendi blok üyelerini denetleyemedikçe karşı rakibin üyeleriyle ilişkileri düzelterek rakibe zarar vermeye çalıştılar. Örneğin;

- Romanya, kendi sanayileşmesine Moskova’nın destek vermemesi üzerine İngiltere ve Fransa’dan ekonomik destek almaya başladı

- ABD, Polonya, Yugoslavya ve Macaristan’a da ekonomik destek sağlamaya başladı.

Türkiye bu rekabet ortamından 1960’ların ortalarından itibaren hem ekonomik hem de siyasal olarak yararlanmaya başlamıştır.

ABD’nin Gerilemesi

Batı bloku lideri ABD bu dönemde gücünü önemli oranda yitirdi. Nedenleri;

- Vietnam Savaşı Vietnam’da özellikle Tet Saldırısı yenilgisi sonrası ABD’yi ve dünya kamuoyunu derinden sarstı. Nixon, komünizmle mücadele için her ülkenin kendi başının çaresine bakmasını ve artık ABD’nin dünya jandarmalığı görevini bıraktığını açıkladı.

- Bretton Woods sisteminin yıkılması : Avrupalı ülklerin biriktirdiği dolarlar ve Vietnam savaşının körüklediği para sürümü sonrası doların 1971’de develüe edilmesi ile Bretton Woods sistemi çöktü ve ABD’nin uluslararası güvenilirliği sarsıldı.

- Almanya ve Japonya ABD ile ekonomik rekabete girdi

- ABD kamuoyundan gelen tepkiler

· Watergate skandalı sonrası Nixon’ın istifaya zorlanması

· Vietnam’a gitmek istemeyen gençlerin meydanlarda toplu halde celp kararlarını yakmaları

Sonuç: 1979’da Afganistan Sovyetlere kaptırıldı, yıllarca büyük yatırım yaptığı İran Şah’ı devrildi. Bundan sonra Afganistan ve İran ABD için elden çıkmış olacaktır.

Sovyetlerin ve Üçüncü Dünyanın Yükselişi

SSCB, ABD’nin aksine 70’lerde önemli atılımlar yaptı.

- Dış Yardımlar: O zamana kadar ABD’nin etkin olarak kullandığı bu silahı SSCB kullanmaya başladı. Orta Doğu’da askeri üsler elde etti; uçak gemileri yaparak Akdeniz’e açıldı; Afganistan’a davet üzerine asker sokarak Hint Okyanusu’na yaklaştı.

- 1973 Arap – İsrail Savaşı sonrası petrol sahibi Arap ülkeleri, savaşta İsrail’i destekleyen batılılara karşı siyasal bir koz olarak petrol fiyatlarını yükselttiler. Bu da batı ekonomik ve siyasal egemneliğini çok sarstı.

- Yeni bağımsız olan devletlerin de katılımıyla güçlenen Bağlantısızlık Hareketi batı bloğunun zayıflattı. Yeni bir alt-sistem halinde gelen Bağlantısızlık Hareketi uluslararası ilişkiler ortamına o güne kadar görülmemiş bir demokrasi ve eşitlik atmosferi getirdi.

II) İÇ ORTAM ve DİNAMİKLER

A) Siyaset

1960- 80 Dönemi üç tane askeri darbe de dahil olmak üzere, içine Türkiye tarihinin çok önemli olaylarını sıkıştırmış, çok seslilikten diktatörlüğe ladar çeşitlilik gösteren bir dönemdir.

O zamana kadar demokrasiye alışmamış olan Türkiye’de iki yeni ve dinamik üç ortaya çıktı:

- Öğrenciler

- İşçiler

İşçiler, 1961 Anayasası’nın getirdiği grev hakkından yararlanmak ve bunun da ötesinde Devrimci İşçi Semdikaları Konfederasyonu (DİSK) aracılığıula etkili bir baskı grubu yaratma arayışındaydılar.

1965 Yılında Türkiye İşçi Partisi (TİP) Genel Başkanı M. Ali Aybar’ın konferasnını sağ görüşlü öğrenciler bastı ve bu ilk olaydan sonra iki grup arasına düşmanlık girdi.

Mart 1965 – 27 Mayıs yönetimi tarafıdan ‘iktidardan ayrılmama’ taraftarı olduğu için tasfiye edilerek yurtdışına gönderilen ‘14’ler’ den Hüseyin Feyzullah (Alparslan Türkeş) Türkiye dönerek Cumhuriyetçi Köylü Millet Partisi’ne üye oldu ve Ağustosta da genel başkan seçildi. (1969’da partinin adı Milliyetçi Hareket Partisi oldu.)

Türkiye’de Sol, Johnson mektubunun etkisi, 1968 Tet Saldırısı (Vietnam), 1968 Fransa’daki öğrenci olaylarından güçlenmiş ancak 1968’de Sovyetlerin Prag’ı işgali sonrası ikiye bölünmüştür;

- Sosyalist Devrimci Türkiye İşçi Partisi (Tip)

- SSCB karşıtı (sosyalist emperyal) Dev-Genç (Milli Demokratik Devrimci)

1969 – 6 Ocak’da ODTÜ’de ABD Büyükelçisinin arabasının yakılması, 16 Şubat’ta Taksim’de Altıncı Filoyu protesto eden solculara Komünizmle Mücadele Derneği (Akıncılar ve Ülkücüler) üyeleri polis tarafından meydana sokularak saldırdılar ve ülkede kaos ve anaşide iyice artış oldu.

15-16 Haziran 1970 DİSK’in 150bin kişilik işçi yürüyüşünün sanayi burjuvasisini ürkütmesiyle 12 Mart 1971 Muhtırası geldi.

12 Mart’ın yasakçı ortamında kurulan iki MC hükümeti zamanında artık can güvenliği kalmamıştı.

1973 – Petrol şokuyla beraber çökme noktasına gelen ekonomik ortamda siyasi cinayetler başladı.

1 Mayıs 1977 – Kanlı Taksim olayı yaşandı. The Marmara Otel’den Taksim’de 1 Mayısı kutlayan kalabalığın üzeirne uzun namlulu silahlarla ateş açıldı ve 34 kişi öldü. Failleri ise hiç yakalanamadı.

1978 – Ankara Bahçelievlerde 7 TİP’li genç evlerinde katledildi.

1978in sonlarına doğru Kahramanmaraş’ta çoğunluğu Alevi 105 kişi öldürüldü.

1979 Çorum’da 26 kişi öldürüldü.

Eylül 1979’dan 12 Eylül 1980’e kadar 3000 siyasi cinayet işlendi. 13 Eylül 1980’de kanın aniden durması kafalarda olayların derin devlet tarafından körüklendiği iddialarını doğurdu.

III) DÖNEMİN DIŞ POLİTİKASI

Demokrat Parti’nin dış politikasının da antitezi olarak, BM Genel Kurulunda Cezayir’e self-determinasyon tanınması ilk kez desteklendi

1964- Johnson Mektubuna kararlı bir cevap verildi.

Eylül 1965 – BM’de ABD’nin Vietnam politikasına karşı çıkıldı.

1965 – ABD’nin istediği Çok Taraflı Nükleer Güç (MLF) katılınmadı.

1967 – İsrail’e karşı ilk defa Araplar desteklendi. (67 Savaşı)

Eylül 1968- ABD’yle yapılan anlaşmada SOFA’yı kendi lehine değiştirdi.

1969 – OSİA’da üslerin alandışı amaçlarla kullanılmasını yasakladı.

1970ler boyunca – ABD’ye rağmen Yunanistan’la çatışıldı.

1971 – Üçüncü Dünya’ya yardım programı başlatıldı.

Temmuz 1974 – Haşhaş ekimi yeniden başlatıldı. / Kıbrıs Harekatı yapıldı.

Temmuz 1975- OSİA Amerikan ambargosu kaldırılmadığı için iptal edildi. / Üslerin kullanımı durduruldu.

1976 – AET’yle ilişkiler askıya alındı.

1980 – ABD’nin İran yaptırımlarına katılınmadı.

1967’den itibaren – SSCB’yle yakınlaşma başladı. Komünizm ile SSCB’yi birbirinden ayrıştırarak Türkiye’ye büyük ekonomik ve siyasal yarar sağlandı.

ABD ve NATO’yla İlişkiler

I) 1960 – 65 Dönemi

27 Mayıs ve ABD

27 Mayıs 1960’da yönetime el koyan askerler hemen bir açıklama yaparak Türkiye’nin NATO ve CENTO’ya bağlı kalacağını açıkladı. Milli Birlik Komitesinin (MBK) duruma egemen ve uluslararası taahhütlerine de sadık oldukları anlaşılınca 30 Mayıs 1960’da ABD Hükümeti tarafından resmen tanındı.

Küba Bunalımı

SSCB 1962 ilkbaharından itibaren Küba’ya Jüpiter benzeri orta menzilli füzeleri yerleştirmeye başladı. Durumdan haberdar olan ABD 22 Ekimden itibaren adayı abluka altına aldı. ABD ve SSCB arasında büyük gerginliğe neden olan ve dünyayı nükleer bir savaşın eşiğine getiren Küba krizinde, SSCB ABD’nin Türkiye’deki Jüpiter füzelerini çekmesi karşılığında Küba’ya füze yerleştirmekten vazgeçeceğini açıkladı.

Orta menzillli Jüpiter füzelerinin Türkiye’ye yerleştirilmesi 1960 sonunda tamamlanmıştı. Füzelerin ateşleme sistemleri ve savaş başlıklarının takılması ise ancak 1962 ortalarında tamamlandı.

ABD’nin Ankara Büyükelçisi Raymond Hare 24 Ekim 1962’de Beyaz Saray’a Türklerin Jüpiter füzelerinin kaldırılmasına kesinlikle karşı çıktığını ve bu füzelere semolik anlamlar yüklediklerini, füzelerin kaldırılması durumunda bunların yerine Akdeniz’e Polaris sınıfı nükleer füze atabilen denizaltıların yerleştirilmesini böylelikle Türklerin güveninin tazeleneceğini bildirdi.

SSCB ile ABD, nükleer bir savaşın başlamaması adına bulundukları görüşmeler Başkan Kennedy NATO üyesi devlet başkanlarına birer mektup göndererek ABD’nin Jüpiterleri pazarlk konusu etmediğini açıkladı. O görüşmelerden sonra SSCB gemilerini geri çekmiş ve Küba’ya füze yerleştirmekten vazgeçmişti.

Türkiye’den gelen ilk tepkiler ABD’ye yoğun övgüler içermekteydi. ABD’nin nükleer savaş çıkmasını engelleyen bir politika izlemesi ve Türkiye’nin de pazarlık konusu yapılmaması ayrı bir takdir nedeni olduğu vurgulanıyordu. 1963’te Jüpiter füzelerinin sökülüp yerine Polaris denizlaltılarının yerleştirilmesi önerildiğinde bile TC hükümeti bu öneriyi olumlu bir gelişme olarak kabul etmişti. Ancak 1963’te Jüpiter füzelerinin Türkiye’den tamamen sökülmesi toplumda, ABD’nin SSCB ile yaptığı görüşmede Türkiye’nin de pazarlık konusu edildiği düşüncelerini arttırdı.

Bunalımın Sonuçları

1- ABD Jüpiterlerden sonra Türkiye’ye F-104 ve F-100 savaş uçaklarının verilmesini hızlandırdı ve Türkiye’nin konvansiyonel gücünün arttırılmasına önem verildi.

2- Washington’da alınan kararların Türkiye’nin güvenliğini hatta varlığını tehlikeye düşürebileceği anlaşıldı. ABD’nin sadık ve dürüst bir müttefik olduğu inancı yara aldı.

3- Türkiye, tek yönlü bir dış politika izlemenin zararını bir kez daha gördü.

4- Türkiye, kendini ilgilendiren konularda önce ulusal çıkarlarına göre hareket etmeyi sonrada müttefiklerine danışmanın etkili bir dış politika aracı olacağına karar verdi.

Kıbrıs Sorunu ve Johnson Mektubu

5 Haziran 1964’te Başkan Lyndon Johnson, Başbakan İsmet İnönü’ye Kıbrıs sorunuyla ilgili kapsamlı bir mektup gönderdi.

Johnson’un mektubu (5 Haziran 1964)	Türkiye’nin cevabı (13 Haziran 1964)
Türkiye ve ABD müttefiktir. Türkiye ABD’ye danışmadan bir karar almamalı ve uygulamamaldır.	Türkiye ABD ile halihazırda görüş alışverişi içindedir. 1963 sonundan beri gündeme gelen 4 müdehale girişiminden de ABD haberdar edilmiştir.
Türkiye Garanti Anlaşmasına taraf olan diğer devletlerle görüşme imkanlarını tüketmeden müdehalede bulunmamalıdır.	Türkiye, Garantör devletlerle 6 aydan beri görüşmeler yapmaktadır ancak Yunanistan Türkiye’nin sorunun çözümüne ilişkin girişmlerini sonuçsuz bırakmakta ve Kıbrslı Rumları teşfik etmektedir.
NATO bünyesindeki Türkiye ve Yunanistan NATO’ya girerek bir daha savaşmayacaklarını taahhüt etmişlerdir.	Türkiye ve Yunanistan ancak Yunanistan’ın Türkiye’ye saldırması sonucu savaşırlar.
Türkiye’nin Kıbrıs’a yapacağı bir müdehale sonra SSCB soruna doğrudan dahil olur ve Türkiye’ye saldırırsa, NATO ülkeleri Türkiye’yi savunma yükümlülüğüne girmeyebilir.	NATO’nun SSCB’ye karşı Türkiye’yi korumayabileyeceği, NATO’nun temel ilkelerinin yıklması ve varlığının anlamsızlaşmasına neden olur.
Türkiye ile ABD arasında yapılan Temmuz 1947 Anlaşmasının IV.maddesine göre, ABD Türkiye’ye verdiği silahların amaç dışı kullanılmasına müsade etmemektedir.	BM’nin adadaki faaliyetleri Türklere karşı yürütülen zulmü durduramamıştır. Ayrıca BM Gücünün oluşturulmasının gecikmesi, Makarios yönetiminin saldırılarının ve tahribatının artmasına neden olmuştur.
Türkiye’nin müdehalesi BM bünyesindeki görüşmelere zarar verecektir.
İsmet İnönü tasarlanan müdehaleden önce ABD’ye davet edilmektedir.	İnönü, Başkan Johnson’la Washington’da görüşmeyi kabul etmiştir.

İnönü 22-23 Haziranda Washington’a giderek görüşmelerde bulundu. ABD’nin daveti üzerine Yunanistan Başbakanı Yorgo Papandreu da ABD’ye gitti ancak üçlü bir görüşme yapıldı. İnönü- Johnson görüşmesinden sonra yapılan ortak bildiri de ABD, Türkiye’nin Kıbrıs konusundaki tezlerinin temel dayanak noktası olan Londra ve Zürih Anlaşmalarının devam ettiğini kabul etti.

Johnson Mektubunun Sonuçları

· NATO’nun Türkiye’nin güvenliğini ne kadar sağladığı tartışılır bir konu oldu ve NATO’dan ayrılınması gerketiğini düşünenlerin sayısı arttı.

· Türkiye mektuptan sonra dış politikada çok yönlülüğe evrildi. Başka SSCB ve Üçüncü Dünya ülkeleri ile ekonomik ve siyasal ilişkiler arttırlmaya çalşıldı.

· Türkiye ABD’nin uluslararası girişimlerini kendi dış politika amaç ve ilkelerine uyup uymadığını sorgulamaya başladı. 1965 Eylülünde BM Genel Kurulunda ABD’nin Vietnam’a kuvvet kullanmasına karşı çıkıldı.

· Türkiye’nin isteğiyle ABD ve Türkiye arasında yapılan ikili anlaşmalar gözden geçirilerek Ortak Savunma ve İşbirliği Anlaşması (OSİA) adı altında toplandı.

· NATO içinde oluşturulan askeri yapılanmalara üyelikler gözden geçirilir oldu ve Çok Taraflı Kuvvet (MLF) ‘e katılınmadı.

· Türkiye silah satın aldığı ülkelerin sayısını arttırmayı ve yerli silah sanayini geliştirmeyi önemsedi.

Çok Taraflı Güç (MLF)

ABD Başkanı Kennedy, NATO içinde çok tarafl bir nükleer deniz gücünün oluşturulmasının ittifakın caydırıcılığını açısından taşıdığı önemi vurgulayarak başta İngiltere, Fransa ve Federal Almanya olmak üzere bütün üyeleri bu güce dahil olmaya davet etti.
MLF ile Fransa’nın kendi başına nükleer program başlatması ve De Gaulle’un milliyetçi politikaları da denetim altına alnabilecekti.

Güç içinde sembolik bir yere sahip olacak olan Türkiye, MLF zararı yada faydası olmadığını düşünmekteydi. Türkiye başlarda MLF programına katılmak istediğini belirtmiş ve MLF henüz başlamadan önce 1964 ylında ABD’nin nükleer Ricketts gemisinde personel görevlendirdi. Ancak Johnson mektubunun etkisi, Avrupalı NATO üyelerinin bu güce katılma konusunda gönülsüz oluşları ve SSCB’nin tepkisinde çekinen Türkiye Ocak 1965’te MLF’den çekildiğini duyurdu.

1965 yılında ABD de bu proje üzerindeki ısrarlarını sona erdirdi ve proje sonlandı.

II) 1965 – 71 Dönemi

Amerikan Askeri Personelinden Duyulan Rahatsızlığın Artması

Amerikan üs ve tesislerinde bulunan askeri mağazalar (Post Exchance, PX) ve Amerikan askerlerinin ABD ile haberleşmesini sağlayan Ordu Posta Bürosu (APO) yoluyla yapılan ticaret Türkiye’de rahatsızlığa yol açmıştı. İstanbul, Ankara, İzmir ve Adana gibi şehirlerde ‘Amerikan pazarı’ adı altında kaçak mal pazarlar kurulur olmuştu.

1960 sonrası güçlenen sol akmlar, Amerikan karşıtı gösterilerini arttırdılar.

Amerikan tesislerinde çalışan Türk personel ile ABD’li komutanlar arasında sorunlar yaşanmaya başlandı. Türk personeller ABD yemekhaneleri, mağazaları, spor salonları gibi yerlere sokulmaması ve Türk rütbeliere karşı ast-üst kurallarının yerine getirilmemesi Türk ordusunda rahatsızlık yarattı.

Türkiye’de çeşitli kesimlerin rahatsızlığını hisseden ABD hükümeti, zamanla Türkiye’deki tesislerini halktan uzak bölgelere taşıdı ve buna paralel olarak personel sayısında hızlı bir indirime gitti.

Türkiye’nin NATO Üyeliğiyle İlgili Görüşler

Türkiye’de güçlenen sol akımlar, Türk – Amerikan ilişkilerinin temel dayanak noktası olan NATO üyeliğine karşı çıkmaya başladılar. Kamuoyunda Türkiye’nin NATO üyeliği tartışmalara neden olsa da hükümetler hiçbir zaman NATO’dan çıkmayı gündemlerine almadılar.

Barış Gönüllüleri Sorunu

Amerikan Barış Kıtaları 1962’den itibaren birçok ülkede faaliyet göstermeye başladılar. Kennedy’nin genç Amerikalı öğretmenler ve uzmanlardan oluşturduğu Barş Gönüllüleri gelişmekte olan ülkelerin eğitimine ve kırsal alandaki yaşam koşullarının geliştirilmesine katkıda bulunmasını amaçlıyordu. Gönüllülerin Türkiye’ye gelmesi için anlaşma Ağustos 1962’de nota değişimi yoluyla imzalandı.

Gönüllülerin özellikle Doğu Anadolu’da Kürtlerin yaşadıkları bölgelere dağılmaları ve bu bölgelerde içeriği bilinmeyen araştırmalar yapmaları sık sık eleştiriler aldı. Barış Gönüllülerin buralarda CIA adına bilgi topladıkları iddialarının artması üzerine Dış işleri Bakanlığı 1966 sonlarında Barış Gönüllülerinin bu bölgedeki faaliyetlerine son verdi.

Aralık 1969’da orta öğretim okullarında çalışan İngilizce Öğretmenlerinin daha iyi maaş ve Barış Gönüllülerinin faaliyetlerine son verilmesi için dersleri boykot ettiler. Bu olaydan da sonra Türkiye’de Barış Gönüllüleri faaliyetlerini sona erdirdi.

CIA Endişesi ve Büyükelçi Komer Olayı

Sol basında, CIA’in karıştığı olaylara sık sık yer verilmeye başlandı. Türkiye’de CIA karşıtı tepkileri görmezden gelen ABD Başkanı Johnson’un CIA ile ilgili danışman Robert Komen’i Ankara’ya büyükelçi olarak ataması üzerine Türkiye’de büyük tepkiler oluştu.

Komer’in Ocak 1969’da ODTÜ ziyaretinde aracının yakılması ve tepkilerin sürmesi üzerine Mayıs 1969’da Komer ABD Hükümetince geri çağrıldı.

1969 Ortak Savunma İşbirliği Anlaşması

Türk ve Amerikalı uzmanlar arasında yapılan görüşmeler sonunda, 3 Temmuz 1969’da o güne kadar yapılan ikili anlaşmaları temel bir metin içinde toplayan Ortak Savunma ve İşbirliği Anlaşması imzalandı.

Anlaşmaya göre;

· Türkiye’nin rızası alınmadan Amerikan üslerinden herhangi bir üçüncü ülkeye yönelik bir operasyon düzenlenemeyecekti.

· Amerikan üslerinin mülkiyetinin Türkiye’ye ait olduğu kabul edildi.

· Türk makamları bu üsleri denetleyebilecek.

· Türkiye, ulusal güvenlik gerekçelerini öne sürerek üslerin kullanmasna sınırlamalar getirebilecekti.

İki ülke arasında yaşanan baz gerginliklerin nedenlerini ortadan kaldırmayı hedefleyen bu anlaşma uzun ömürlü olmadı ve 1975’te ABD’nin Türkiye’ye silah ambargosu uygulamaya başlamasıyla OSİA, 25 Temmuz’da Türkiye tarafında feshedildi.

Ekonomik Yardımlar

1950’lerin sonlarından itibaren ABD yönetimi ödemeler dengesinin açık vermesinin ana nedenlerinden biri olarak gösterilen dış yardımları azaltma kararı aldı ve Kennedy dış yardımların Avrupa ve Japonya tarafından paylaşılması önerisini getirdi. Fed.Almanya 1961’de ABD’nin Türkiye’ye yapmakta olduğu yardımların bir kısmını üslenmeyi kabul etti.

Avrupa ülkeleri Türkiye’ye yardım konusunda çok da cömert davranmıyorlardı. Türkiye ABD’nin verdiği ekonomik yardımların azalmasından memnun değildi.

Türkiye’ye Yardım Konsorsiyumu üzerinden yapılan yardımlar 1968’de yarı yarıya düştü. Yardımın azalmasına paralel olarak, hükümetin develüasyon yapması için yapılan baskılar yoğunlaştı. Baskıların artması üzerine Ağustos 1970’de yapılan devalüasyonla 1 ABD doları 9 TL’den 15 TL’ye yükseldi. ABD develüasyonun Türk ekonomisinde yol açacağı paniği 25 milyon dolarlık bir ek yardım vererek azaltmaya çalıştı.

1950’lerde olduğu gibi 60’larda da Türk ekonomisinin gelişimi temelde ABD’den gelen dış yardımlara 
bağlı kalmaya devam etti.

Askeri Yardımlar

Ekonomik yardımlardan farklı olarak, ABD’nin Türkiye’ye yaptığı askeri yardımların miktarında çok büyük değişmeler görülmedi. 1966’da ABD Türkiye’nin yardımları daha çok kara kuvvetlerinin modernizasyonu için kullanılmasını önerdi. Deniz kuvvetleri komutanı 1966 Eylülünde Washington’a giderek, deniz kuvvetlerinin modernizasyonunu saplamaya yönelik görüşmelerde bulundu. ABD, Türkiye’nin tepkisi karşısında bu önerisinden vazgeçmek zorunda kaldı. Hatta 1969’a kadar Türkiye’ye 5 destroyer satılmasını kabul etti.

1970 Ekiminde de Türkiye’ye yeni denizaltılarn satılmasının kabulü Türk silahlı kuvvetlerinin biçimlendirilmesi konusunda ABD girişimlerinin bu kez başarısızlığa uğradığının göstergesiydi.

III) 1971 – 1980 Dönemi

Afyon Sorunu

ABD’de uyuşturucu tüketiminin özellikle 1960’ların başından itibaren artması ABD yönetimini bu konuda etkili önlemler almaya itti. Nixon iktidara geldikten sonra uyuştucuyla mücadele önlemlerini çeşitlendirerek arttırdı. Özellikle de ülkeye kaçak yollarla giren uyuşturucunun engellenmesine odaklanldı ve uyuşturucu madde üreten ülkelere göz çevrildi.

ABD’de 1968’de yaklaşık 500 bin kişinin bağımlısı olduğu eroinin hammeddesi olan ve haşhaş bitkisinden elde edilen afyon, yasal olarak aralarında Hindistan, Yugoslavya ve Türkiye’nin de bulunduğu 10 kadar ülkede üretilmekteydi.

Dünyanın birçok bölgesinde yasadışı haşhaş ekilmekteydi. ABD’ye sokulan eroin de daha çok bu yasadışı ekimin yapıldığı özellikle Tayland – Burma ve Laos’dan (Altın Üçgen) gelmekteydi.

Ülkeye giren eroinin %80’inin Türkiye kaynaklı olduğu iddiası ABD’de sık sık dile getirilmeye başlandı. Basında Türkiye’yi suçlayan makale ve haberlerin sayısı arttı. Fakat yapılan bir hesaplamaya göre Türkiye’de üretilen tüm haşhaşın ABD’ye kaçırılması durumunda bu ülkedeki eroin bağımlılarının ancak 1 aylık ihtiyacı karşılanabilirdi. Buna rağmen ABD Türkiye üzerindeki baskısını arttırdı çünkü;

· Altın üçgen bölgesindeki komünist yönetimlere karşı savaşan ABD yanlısı gerillaların silah ihtiyaçlarını uyuşturucu ticaretinden kazanıyor olmaları Nixon yönetiminin müdehalesini engelliyordu.

· Uyuşturucu sorununun tamamen çözülmesinden çok halkın sorunun sona erdiğine inandırılması önemseniyordu.

· Ekonomik ve askeri olarak ABD’ye bağımlı olan NATO üyesi Türkiye’ye baskı yapmak daha kolaydı.

ABD Dışişleri Bakanı Eliot Richardson’ın Türkiye’ye yapılan yardımların askıya alınabileceğini ifade etmesi üzerine Ekim 1970’de Bakanlar Kurulu haşhaş ekimi alanlarına sınırlandırma getirdi ama bu karar ABD’yi memnun etmedi.

ABD, haşhaş üretiminin yasaklanması yüzünden üreticinin uğrayacağı zararın karşılanması için Türkiye’ye 30 milyon dolar vermeyi önerdi. Nihat Erim hükümeti bunu kabul ederek Haziran 1971’den itibaren haşhaş ekimini yasakladı. Fakat ABD söz verdiği yardımların sadece 3’te 1’ini göndermesi üzerine 100 bin köylü mağdur oldu.

1973 seçimlerinden sonra iktidara gelen Ecevit liderliğindeki CHP-MSP koalisyonu haşhaş ekimini 1 Temmuz 1974’de yeniden serbest bıraktı. Bunun üzerine ABD Senatosu ve Temsilciler Meclisi 2 Temmuz 1974’de Türkiye’ye verilen borçların durdurulmasını ve ekonomik ve askeri yardımların askıya alınmasını öngören ortak bir karar aldı.

Silah Ambargosu

1974 Kasımında ABD’de Kongre seçimlerinin olması ve

· Amerikan Rum Ortodoks Kilisesi

· Amerikan Helenik Eğitsel Geliştirme Derneği

· Amerikan Helenik Enstitüsü

· Birleşik Amerikan Helenik Kongresi

· Amerikan Helenik Konseyi

Gibi güçlü bir Rum lobisinin varlığı ambargo kararı üzerinde etkili oldu.

19 Eylül 1974’te Senato’da, 24 Eylül’de de Temsilciler Meclisinde ambargo kararı alındı ancak Başkan Ford 15 Ekimde bu kararı veto etti.

Bu arada Kıbrıs harekatı sırasında kullanılan silahların meşruiyeti konusunda Kongre kütüphanesi tarafından yapılan araştırma açıklandı. Buna göre Türkiye’nin, ikili anlaşmaları ve ABD yasalarını ihlal ettiği ilan edildi. Araştırmanın yayınlamasından hemen sonra Temsilciler Meclisi ambargo kararı aldı ancak Başkan Ford 17 Ekimde bu kararı gene veto etti.

17 Aralıkta yeniden alınan ambargo kararını Başkan Ford 30 Aralık 1974 tarihinde onaylamak durumunda kaldı ve ABD’nin Türkiye’ye silah satışı ve verilmesi öngörülen 200 milyon dolarlık yardım 5 Şubat 1975’te durduruldu.

9 Şubat 1975’te Milli Savunma Bakanlığından yapılan açıklamayla, ABD’nin Türkiye’ye verdiği yardmların kesilmesi durumunda Türkiye’deki Amerikan üslerinin kapatılabileceği uyarısında bulunuldu. Türkiye’nin üsleri kapatma konusunda ciddi olduğunu gören ABD Başkanı Ford, 10 Nisan 1975’te yaptğı ‘Dünya’nın Durumu’ konuşmasında, silah ambargosu kararı nedeniyle Kongreyi görev ve yetkilerini açmakla suçladı. 19 Mayısta Senato ambargoyu kaldıran bir karar aldı. Fakat Temsilciler Mevlisi ısrar etmekteydi. ABD Dışişleri Bakanı Henry Kissinger da 21 Mayısta Ankara’ya gelerek, Demirel’den üslerin kapatılmamasını istedi.

25 Temmuz 1975’te OSİA’yı tek taraflı olarak fesheden Türkiye, Amerikan üslerinin faaliyetlerini durdurdu.

Bu karar, aralarında İncirlik üssünün de bulunduğu ve 5000 Amerikalı personeli barındıran, 21 Amerikan üssü ve tesisini olumsuz etkiledi. Amerikalı personelin gümrük vergisi ödemeden yurtdışından mal getirmesi ayrıcalığı kaldırıldı. Getirilen ithal arabalara vergi uygulanmaya başlandı. APO da dahil olmak üzere iletişim imkanları sınırlandırıldı. Askeri uçakların üsler arasında serbestçe dolaşımı sona erdirildi.

ABD yönetiminin Kongre üzerindeki etkisini tekrar kazanmasına pararlel olarak ambargo 12 Eylül 1978’de tamamen kaldırıldı.

Ambargo kararıyla Kongre’nin ana hedefi Türkiye’nin Kıbrıs konusunda geri adım atmasını sağlamaktı. Ambargo bu hedefe ulaşılmasını sağlamadı. Tersine, Türkiye ambargo kararına 13 Şubat 1975 ‘te Kıbrıs Türk Federe Devletinin kurulmasıyla karşılık vermişti. Ambargo sırasında ve sonrasında, Türkiye’nin Kıbrıs politikasını yönlendirmeye çalışan ABD girişimleri başarılı olmadı.

Ambargo Türk kamuoyunda ABD karşıtı eğilimlerin güç kazanmasına yol açtı. ABD’nin Türkiye’deki prestiji sarsıldı.

1980 Savunma ve Ekonomik İşbirliği Anlaşması (SEİA)

ABD’nin Türkiye’ye uygulanan silah ambargosunu kaldırmasından sonra, feshedilen OSİA ve yürürlüğe girmeyen 1976 SEİA’sının yerini alacak yeni ve kapsamlı bir anlaşma yapılması için, 1979’un kış aylarında Türk ile Amerikalı uzmanlar arasında görüşmeler başladı.

SEİA, 29 Mart 1980’de Ankara’da imzalandı. 18 Kasım 1980’de bir Bakanlar Kurulu kararıyla onaylanacak, 1 Şubat 1981’de de Resmi Gazete’de yayınlanarak yürürlüğe girmiştir.

İran İnkilabının Türk-Amerikan İlişkilerine Yansıması

İran’da 1979 sonunda Şah rejimin devrilmesiyle iktidara gelen yeni yönetim ABD’yle diplomatik ilişkilerini kesti. Tahran’daki ABD Büyükelçiliğine sığınan Amerikan vatandaşlarının ülkelerine dönmelerine izin verilmemesi, arkasından ABD Büyükelçiliğinin işgali iki ülke arasında ‘rehineler krizi’ adı verilen bir sorunun ortaya çıkmasına yol açtı.

Başkan Carter, 1980 Nisanında dost ülkelerin hükümetlerine bir çağrıda bulunarak, İran’a karşı ABD’yle birlikte yaptırımlar uygulamasını istedi.

Türkiye, rehinelerin ülkelerine dönmeleri konusunda ABD’ye tam destek vermekteydi. Fakat bu ülkeye uygulanacak sert yaptırımlar Tahran’ın Moskova’ya yakınlaşmasına neden olabilirdi. İran’la komşu olan Türkiye doğusunda Sovyet yanlısı bir yönetim istemiyordu.

17 Nisanda ABD yönetimi, İran’da petrol ithalini ve Amerikan vatandaşlarının bu ülkeye seyahat etmelerini yasaklayan bir karar aldı. Fakat Türkiye, özel durumunu öne sürerek bu yaptırım kararlarına katılmadı. Hatta ABD’nin İran’daki rehineleri kurtarmak amacıyla yapacağı bir operasyon için İncirlik üssünün kullanılmasına ‘amaç dışılık’ gerekçe gösterilerek izin verilmedi. Körfezdeki uçak gemilerinden havalanan helikopterlerle yapılan kurtarma operasyonu fiyaskoyla sonuçlandı. Bunun üzerine Türkiye ABD ve İran arasında arabulucuk yapabileceğini söyledi.

İran yönetimi 20 Ocak 1981’de Amerikalı rehineleri serbest bıraktı. Rehineler krizi, Washington’un Ankara’dan destek isteyip de karşılık alamadığı ender durumlardan birisi olarak tarihe geçti.